‘Wij werken hier veilig, of we werken hier niet’

Peter vertelt dat dit bij zijn werkgever niets anders is. “Bij ons voeren alle teamleiders en hoger, dus ook de HR- en algemeen directeur vier keer per jaar een werkplekinspectie uit. Daar hebben we vanuit de veiligheidsladder ook een gedragsobservatie aan gekoppeld. Waar het in het begin soms best een uitdaging was om mensen naar buiten te krijgen, merk je nu juist het tegenovergestelde. Men vindt het steeds leuker. Dan merk je dat veilig werken écht gaat leven.”

Belangrijk, want je wil toch vooral aan de voorkant investeren of er risico’s zijn bij het uitvoeren van het veldwerk. “Bij zo’n inspectie kom je altijd weer dingen tegen. Dat een werknemer ‘even een klinkertje slaat’ zonder brilletje. Negen van de tien keer doen ze wel een bril op, maar nu toevallig niet”, beaamt Peter eerlijk.

Hij vervolgt: “Thomas speelt hier dan handig op in: ‘Ben je niks vergeten?’, vraagt hij dan met een knipoog. Mijn collega liep direct naar de bus om een brilletje te pakken. Ik denk dat dit wel aankomt bij de jongens. Hij zal dit de volgende keer niet vergeten. Het is een leerproces.”
Thomas knikt instemmend: “Het is van belang dat je er iemand niet op afstraft, want dat werkt averechts. Positief coachen is het devies.”

Foto: Peter Broers: “Waar het in het begin soms best een uitdaging was om leidinggevenden naar buiten te krijgen voor een werkplekinspectie, merk je nu juist het tegenovergestelde. Men vindt het steeds leuker.”

Daarnaast zijn er volgens Peter nog allerlei reguliere risico’s. Denk aan de lichaamsbelasting door zwaar werk, maar ook een stukje werkdruk. “Dan denk je op het eerste gezicht van: ‘dat is niet zo spannend’. Maar dit kan er wel voor zorgen dat mensen gejaagd het veld ingaan en daardoor de LMRA (Laatste Minuut Risico Analyse, red.) niet uitvoeren. Er hangen zoveel dingen met elkaar samen. En dan heb ik het nog niets eens over zaken die vanuit veiligheidsoverwegingen niet verplicht, maar wel wenselijk zijn om erger te voorkomen.”

Thomas noemt een voorbeeld uit de praktijk. “Het was in de zomer. Een graadje of 35. Ik ben toen op inspectie geweest. Waar normaliter het veldwerk met twee man is ingepland, stond er nu iemand alleen op de Maasvlakte. Hoewel het te prijzen is dat hij het werk aanpakt, kun je je wel afvragen of het verstandig is. Het gaat toch om vele hectares die je daar onderzoekt. Als je hier tegen de vlakte gaat, is er niemand die je opmerkt. Dus, als er iemand zich ’s ochtends plots ziekmeldt, dan plan het maar om of zorg dat je er iemand anders bijkrijgt.”

Gedragsregels

“Vanuit onze incidentmeldingen is niet voor niets naar voren gekomen dat alleen werken ook bij ons een toprisico is”, vult Peter aan. Thomas vertelt dat dit item voortaan aan de voorkant in het veiligheidsplan expliciet wordt meegenomen. “Ga je met één of twee veldwerkers werken? En licht dat toe, zodat we het in elke specifieke situatie waarin ze terechtkomen nauwlettend kunnen beoordelen.”

Peter vervolgt: “Dit is ook iets waar onze directie voortdurend op hamert met onze gedragsregels. Heb je niet de juiste spullen. Is de situatie toch anders dan vooraf gedacht. Zijn er bepaalde omstandigheden, zoals het weer dat omslaat. Ga dan niet te koste van alles beginnen. We werken veilig of we werken niet.”

Thomas knikt: “Zo staan wij er ook in. We kiezen liever voor meerwerk, dan dat er iets gebeurt doordat er te snel en onvoorbereid wordt gehandeld. Je wil simpelweg niet dat een van de veldmedewerkers iets overkomt.”